RAMALINGAM SWAMIGAL.*

[* A paper read on Saturday the 14^th, June, 1913, at the Fourth Saiva Conference held at Tenkasi]

    I offer you no apology, for I have no apology to make. I plead no lack of time nor want of ability, for you know I lack them both. I do not charge the Secretary for the half-hour limit, for you know what may be expatiated over two hours can as well be said in a few minutes. I feel sorely I have put it in English, but I know you love variety and will pardon me on that score.

    The subject of my brief review is a Swamigal, but none of the self-styled Swamis of the day. Poverty was his badge and personal comfort or adornment was never his concern. No tonsorial artist ever waited on him; no tinsel tilakam ever graced his forehead; no goldsmith was in request for diamond ear-rings or ruby finger-rings; and no sartor was called on to deck his person. He wanted no brougham for his locomotion, nor did he aspire to a higher social status with the help of his ochre-dyed clothes. Cradled in poverty and reared in renunciation, he had as his watch word 'Excelsior' or Gloria in excelsis.

    A sound criterion of the solid fame of a great poet is that the popular and the critical voices, the many-headed multitude and the nursery noodles, unite in praising him. It is a fact that no social function in South India is held complete that does not include a few hymns or airs from the ponderous tome of Ramalinga Swamigal, the most famous singer in Tamil of the mid nineteenth century. When he was alive, the wind of controversy about the inspired character of his writings blew hurricanes, and the murky sky became clear as days passed, and the sun of the Swamigal shone bright in mid heaven. His mellifluous verse is before the world, shining as a pole-star and serving as a touchstone or tuning fork to many an ambitious but floundering composer and son of the muses.

    The life of the Swamigal may be briefly told. He was the last of a brood of five children of the devout Ramiah Pillai and the pious Chinnammai, the sixth wife of her husband. He was born on the 5^th October 1823, at Maruthur near Chidambaram. In his childhood he had the misfortune to lost the bread-winner of the famous family of accountants, and the whole burden of the family fell upon the shoulders of the eldest son Sabapathi Pillai. Hardly had six months passed after the punctilious performance of the last rites due to his father, when he removed the widowed mother and her fry to Chennapatnam or Madras. In the city he sat at the feet of the celebrated Vidhvan Sabapathi Mudaliyar of Conjeevaram and gleaned the sapience that fell from his lips, which enabled him to hold the ferule and keep the wolf from the family door. In his fifth year master Ramalingam was initiated into the mysteries of the letters, and, under the fostering care of his loving senior, mastered a deal of ancient lore and bade fair to be a profound man of letters. When he was seven summers, his guardian and brother turned out a pauranic preacher and his influence on this junior ripened and mellowed soon. He had his dhiksha in course of time and was a staunch devotee of God Subramanya. He took his brother as his exemplar, walked in his footsteps, quaffed the ocean of the saivite hagiology, and drenched the rapt audiences with the downpour of his sermons. He was in his teens when he did so, and the fatherly Sabapathi Pillai was taken unawares by the glowing report of his tender brother's erudition and command of words, and his heart overflowed with joy. Success leads to success. The young Ramalingam grew in his bhakti with his years, and devoured Puranas and Ithihasas. One might peruse with profit his Siva Nesa Venba for an illustration of it. Even when he was nine years old, his numbers came, and his first verses were in praise of the Lord of Tirutanikai. The fifth Tirumurai consists of poems sung in his praise. The sacred shrine of Tiruvottiyur next magnetised him. He went thither as often as he could, and on every occasion of his visit he poured out his heart the local deity. His fervent prayers comprise the second and third Tirumurais. The place had so great an attraction that he felt the higher spiritual life there and took Thiagaperuman as his guru. Touched by his hearty effusions as tradition would have it, the Guru appeared to him at night when he was down with hunger and lassitude, and fed him with the manna of divine wisdom. This incident finds reiterated mention in his poems. In Nenjarivuruthal or 'The Outpourings of the Heart' occur the lines.

        "நம்பசி கண்டந்தோ தரியாது

        நன்றிறவிற் சோறளித்த நற்றாய்நாண்."

 

At this holy place he came in contact with the Sthala Ottuvar Tirujnana Sambanda Pillai and mutual love and friendship sprang up, which bore fruit in the persistent cultivation of Siva-jnanam by this youngster whose lips had been touched by the coals from the altar. Nourshied in this wise, the mind of the young sage ever dwelt upon his Guru and hankered after Divine Grace in order to attain mukti. The knowledge and wisdom gained by him were noised abroad, and he was approached by Pandara Arumuga Aiya for lessons in Vinayaka Puranam. The sagely younker took to the role of a spiritual teacher, and, as years rolled on, had about him a host of disciples, the most prominent among them being the well-known Tamil Scholar Velayuda Mudaliyar of Tholuvur, and the first classifier of his hymns into Tirumurais.

    At this stage the young Ramalingam had to be made a grahasta. His brothers, Sabapathi and Vunnmulaiammal were anxious that he should lead a wedded life. Though quite averse to it, he was prevailed on by their entreaties and succumbed when his eldest brother cited the case of St. Jnana Sambandar and his implicit compliance with his parental wishes. His marriage with a niece was solemnised in due form; and though married, he live single, ever bent on his discourses, disputations, and pilgrimages. At Thiruvural he held a disputation with a Brahmo and proved the utility of divine worship with idols or images. When at Karunguli, he overcame a learned swell of an accountant who was a native of Devipattinam, and satisfied a Brahmin Sanyasi with apt answers to his searching queries on Vedas and Vedic teachings. Further, he wrote an elaborate commentary on 'வள்ளல் குரு ராபன் வாதுவென்ற சம்பந்தன்' in Olivilodukkam, indited a learned disquisition on Thondai mandalam, and also penned the popular 'Manumurai-Kanda-Vasakam.'

    In the midst of his glorious career, he suffered the loss of his beloved mother and did his last duty by her. His second brother followed in her wake, and the last rites for him were properly gone through. When he finally settled in his own place, the sad news of his first brother's death flashed upon his mind, but he could not go to Mylapore for the funerals.

    At Parvathipuram he brought out his soul stirring and heart melting essay on the ways of Mercy or 'Jiva Karunya Olukkam' and dedicated the rest of his life to the construction of temples. The famous aghava
அருட்பெருஞ்சோதி saw the light at Mettu-kuppam hard by Karunguli. In this locality he was practising yoga, and his greatest aspiration was the realisation in full of the power to awaken the dead. Foiled in his attempts to get it, he had self-immolation in his fifty-third year, saying

    "செத்தாரை யெல்லாந்திரும்ப வெழுப்புதலிங்

    கெத்தால் முடியு மெனி லெம்மவரே – சித்தாம்

    அருட்பெருஞ்சோதி யதனான் முடியும்

    தெருட் பெருஞ்சத்திய மீதே

    இறந்தா வெழுப்புபருந்து – எனக்

    கென்றுந்துணையாயிருக்குமருந்து."

 

    His poems cover about 850 pages royal octavo. They are in varied metres and tunes. They are divided into six sections or thirumurais. The first five were arranged and published by the devoted disciple of the Swamigal, Tholuvur Velayudha Mudaliar and the sixth was edited by the Sodasa Avathani and Pandi of no mean fame, Subbaroya Chettiyar, a disciple of the celebrated poet Minakshisundaram Pillai. They chiefest virtue of the whole collection is the mellifluousness of the verse and its facility to be set to music. The Tirumurais vie with the hymns of the four great Saivacharyas and describe the littleness of man, the transcience of the world, and the greatness of God who is Light and Love and whose Grace ensures salvation. In brief, the burden of the whole song is, Nothing pays but God, and the highest function of man is to adore him.

    All the hymns and Kirthanas, classified as mentioned above, go under the general name of Arul-pa. This appellation roused quite a storm in the literary world, and there is a literature about it, full of perfumed talk or vituperative in its character, and composed of the mush, gush and lush of the time. The fountain-head of the dirty stream was the great benefactor to the Tamil world, the editor of many an old popular classic 'sunk five fathom deep' in mud huts or hovels and the writer in correct and idiomatic Tamil of many a prose work for the juvenile section, Sri-la-Sri Arumuga Navalar of Jaffna, and it was a pity that even a tithe of his most precious time was partly diverted and devoted to this sacking work, this scandalous affair. In short, his admiration and veneration for the Devara hymns outran his discretion in the matter of contemporary depreciation. His greatest objection was that the hymns of the swamigal did not deserve the high-sounding title and that it was the height of presumption on his part to have called them by that name. He, therefore, dubbed them Marul-pa, and they were, in his opinion, neither inspired by Divine Grace nor composed with a view to attain it. The controversy was bootless, to say the least of it, and the hymns of the swamigal have lived down all mud-throwing and dirt-flinging. They are on the lips of every school boy and every school girl – not in the Macaulayan sense – of the Tamil speaking community and are as familiar as household words in the Tamil districts.

    The first lines of a score of stanzas of such wide popularity are subjoined:-

    1.    அடிமைசெயப் புகுந்திடுமெம் போல்வார்குற்ற

            மாயிரமும் பொறுத்தருளு மரசே நாயேன்

 

    2.    எனையறியாப் பருவத்தே யாண்டுகொண்ட என்னரசே

            என்குருவே இறையே இன்று

 

    3.    வருகணத்து வாழ்ந்திடுமோ விழுமோ இந்த

            மலக்கூடென் றறிஞரெலாம் வருந்தக்கேட்டு

 

    4.    நன்றாயும் பிழைகுறிக்கக் கண்டோ மிந்த

            நானிலத்தே மற்றவர்யார் நாடார்வீணே.     (மஹாதேவமாலை)

 

    5.    பாவிநெஞ்சமென்பா விராதோடிப் பாவையார்மயல்

            படிந்துழைப் பதனால் (ஆடலமுதப்பத்து, திரு.II)

    6.    உண்டநஞ்சின்னும் கண்டம்விட் டகலாதுறைந்தது

            நாள்தொறு மடியேன்      (ஆற்றாவிண்ணப்பம்)

 

    7.    வஞ்சமடவார் மயலொருபால் மணியேரின்னை வழுத்தாத

                         (பெருவிண்ணப்பம். திருமுறை II).

    8.    மையல்வாழ்க்கையில் நான்தொறு மடியேன்வந்திடு

            நெஞ்சமாழ்குவ தெல்லாம்

 

    9.    கொடியபாவியேன் படும்பரிதாபம் குறித்துக்கண்டும்

            என்குறை யகற்றாது

 

    10.    அடியனேன் மிசையாண்டவ நினக்கோ ரன்பிருந்த

            தென்றகங் கரித்திருந்தேன் (கருணைபெறாதிரங்கல் II).

    11.    நேராவழுக்குத்துணியாகில் உன்றனைநேரிற்கண்டும்

        பாராதவரெனநிற்பார் உடுத்ததுபட்டெனிலோ

        வாராதிருப்பதென்வாரும் என்பாரிந்தவஞ்சகர்பால்    

        சேராதுநன்னெஞ்சமே ஒற்றியூரனைச்சேர்விரைந்தே.

                     (நெஞ்சொடு நெகிழ்தல் II).

    12.    ஐயரேயுமதடியன்நானாகி லடிகணீர்எனதாண்டவராகில்.

 

    13.    நாதாபொன்னம்பலத்தே அறிவானந்தநாடகஞ்செய்.

                             (தனித்திருவிருந்தம் II).

    14.    ஒருமையுடனினது திருமலரடி நினைக்கின்ற

            உத்தமர்தம் உறவுவேண்டும் (தெய்வமணிமாலை V).

    15.    முன்னுங்கொடுமை பலபுரிந்து முடுகிப்பின்னுங் கொடுமைசெய

 

    16.    தீதுநினைக்கும் பாவிகட்கும் செய்தாய்கருணை எனத்தெளிந்து

                             (அடியார்பேறு VI).

    17.    தந்தையும்தாயும் குருவும் யான்போற்றும் சாமியும்

            பூமியும்டொருளும் (பிரிவாற்றாமை VI).

    18.    இப்பாரிலுடலாவி பொருளுமுன்பால் கொடுத்தேன்

            மற்றெனககென்றிங்கே

 

    19.    என்னேஎம்பெருமான் இங்கின்னும் அணைந்திலன்

            என்றே ஏங்கி ஏங்கி.

 

    20.    பாட்டுவித்தாற் பாடுகின்றேன் பணிவித்தாற்

            பணிகின்றேன் பதியே நின்னை.

 

    21.    இன்பேநன்றருளி அருளியற்கையிலே வைத்தாலும்

            இங்கே என்னை. (தற்சுதந்தரமின்மை VI).

    22.    களக்கமறப் பொதுநடநான் கண்டுகொண்ட தருணம்

            கடைச்சிறியேன் உளம்பூத்துக் காய்த்ததொரு காய்தான்

                     (அத்துவிதானந்தத் தநுபவவிடையீடு VI).

23.    தடித்தவோர் மகனைத் தந்தையீண்டடித்தால்                        தாயுடனணைப்பள் தாயடித்தால்    

         பிடித்தொரு தந்தையணைப்பன் (பிள்ளைச்சிறுவிண்ணப்பம் VI).

    24.    வெட்டைமாட்டி விடாப்பெருந் துன்பநோய்

            விளைவதெண்ணிவர் வேண்டிச் சென்றேதொழும்

 

    25.    புண்ணைக் கட்டிக்கொண் டேயதன்மேலொரு

            புடவைகட்டிப் புதுமைகள் காட்டிடும். (VI).

    26.    கல்லையு முருக்கலாம் நாருரித்திடலாம்

            கனிந்தகனியாகச் செய்யலாம் (வயித்தியநாதர் பதிகம் VI).

    27.    அன்பிலேன் எனினும் அறிவிலேன் எனினும்

            அன்றுவந் தாண்டனை யதனால் (முறைமீடு VI).

    28.    கல்லார்க்குங் கற்றவர்க்குங் கண்ணளிக்குங் களிப்பே

            காணார்க்கும் கண்டவர்க்குங் கண்ணளிக்குங் கண்ணே.

 

    29.    குற்றம்புரிதல் எனக்கியல்பே குணமாக்கொள்ளல் உனக்கியல்பே

        சிற்றம்பலவா இனிச்சிறியேன் செப்புமுகமன் யாதுளது

        தெற்றென்றடியேன் சிந்தைதனை தெளிவித்தச்சம் துயர்தீர்த்தே

        இற்றைப்பொழுதே யருட்சோதி ஈகதருண மிதுவாமே.

                                 (பதிநிச்சயம் VI).

 

        In the words of Mr. Velayuda Mudaliar, they are தூய வருளாற் பொழிந்த சொல்லமிழ்தாந் தமிழ்ப்பெருக்கு, 'the great deluge of nectared words caused by pure Grace.' The authors's justification of his rhythmic plethora being styled Arulpa is lacomic. "Whatever is sung by those who have 'known themselves', indicated his honorific alias Arulprakasa Vallal. The Drum song that winds up the collection of his hymns gives in a nutshell the sage's aspiration in life and its fulfilment.

        அருட்சோதியானேனென் றறையப்பாமுரசு

        அருளாட்சிபெற்றேனென் றறையப்பாமுரசு

        மருட்சார்புதீர்ந்தேனென் றறையப்பாமுரசு

        மரணந்தவிர்ந்ததென் றறையப்பாமுரசு.

 

    That Ramalinga swamigal was an ardent student of Devara hymns, Kural, Oluvilodukkam, Periapuranam, Tayumanavar and other classics is amply borne out by the words, the thoughts, the lilt and the sententiousness of his poetic utterances. The single song of 'Pillai-peru-Vinnappam' or 'The Child's Great Appral' is redolent of the various influences on the bard of Arulpa, and is autobiographic to boot. Stanza 72 of the song refers to an episode in his life spiritual.

    Besides allusive references to the four Saivacharyas

    "திருநாவுக்கரையரெனு நன்னாமம்"

    "எம்பரைமையோ மண்ணிடந்தலைந்தான்

    "தம்பரவைவீட்டுத் தலைக்கடையாய்"

    "மாணிக்கவாசகர்க்கு நீயுரைத்தவாறு"

    "எழியற்பண பெற்றமு தோடளாலி யிலங்குதமிழ்க்

    கேழியற்சம்பந்தர் அந்தணர்வேண்டக் கிளர்ந்தநற்சீர்"

    "நாட்டிற்புகழ்பெற்ற நாவுக்கரசர்முன்னாட்பதிகப்

    பாட்டிற்கிரக்கமில்லீர் எம்பிரான்பாடவன்றே"

    "வைச்சூரன் வன்தொண்டன் சுந்தரனென்னுநம் வள்ளலுக்கு"

    "மாணப்பரிபவநீக்கி மாணிக்க வாசகர்க்காய்"

 

    and special poems composed in their honour,

    

 

ஆளுடையபிள்ளையாரருணமாலை,

    ஆளுடையவரசுஅருண்மாலை,

    ஆளுடையநம்பிகள் அருண்மாலை,

    ஆளுடையஅடிகள் அருண்மாலை,

    ஞானசம்பந்த ஸ்தோத்திரம்.

 

there are echoes of their thoughts in lines like these:

    "பொய்யனாகினும் போக்கிடமறியாப்

    புலையனாண்டவன புகழுரைப்பானேல்

    உய்யவைப்ப னீதுண்மை."

    "என்னெஞ்சோர் கோயிலெனக்கொண்டோய்"

    "மெய்விளக்கே விளக்கல்லால் வேறுவிளங்கில்லை

    யென்றார் மேலோர்"

 

    The great miracle of awakening the dead, wrought by St. Jnana Sambandar, is alluded to time out of number. Here are a few of them;

    "பண்ணாலுன்சீரினைச்சம்பந்தர் சொல்வெள்ளெலும்பு

    பெண்ணானதென்பாற் பெரிதன்றே – யண்ணாவச்

    சைவவடிவாஞான சம்பந்தர்சீருறைக்கிற்

    தெய்வவடிவாஞ்சாம்பர் சேர்ந்து."

    "செத்தாரை எழுப்புகின்ற திருநாள்களடுத்த."

    "செத்தா ரெழுகின்ற திருநாளடுத்தது

    சிவநெறியொன்றேயெங்குந்தலையெடுத்தது."

 

    What is Arul? It consists in not killing, not eating meat and not lying. These are external negative marks. Internally, it is the babe of Love. In its effect, it is a worker of miracles. These ideas form the warp and woof of many a song or pathigam. In Thiru-mullai-vayil decad, occurs the line "கொலையிலாதவர்
கூடுகின்
கோயிலின்," and elsewhere are:-

    "வன்புலாலுண்ணுமனிதரைக்கண்டு மயங்கியுண்ணடுங்கியாற்றாமல்

            என்பெலாங்கருக விளைத்தனன்."

    "துண்ணெனக்கொடியோர் பிறவுயிர்கொல்லத்

            தொடங்கிய போதெலாம் பயந்தேன்

    கண்ணினாலையோ பிறவுயிர்பதைக்கக்

            கண்டகாலத்திலும் பதைத்தேன்

    மண்ணினில் வலையுந் தூண்டிலுங் கண்ணி

            வகைகளுங் கண்டபோ தெல்லாம்

    எண்ணிய வெனுள்ளம் நடுங்கிய நடுக்கம்

            எந்தைநின் திருவுளம் அறியும்."

 

    "புலைநெறி விரும்பி னாருலகுயிர்கள் பொதுவெனக் கண்டிரங்காது

    கொலைநெறிநின்றார் தமக்குளம்பயந்தேன் எந்தைநான் கூறுவதென்கோ."

 

    The beneficent influence of Divine Grace finds profuse illustration everywhere. The graceful song of திருவருள் வழக்க விளக்கம், forming one of the second Tiru-murai, may be cited as an apt embodiment of it. Mukti can be obtained only by Divine Grace. All the learning of all the arts and sciences is of no avail to attain it. In சுத்தசிவநிலை of the Sixth Tirumurai, he sings:

    "சாத்திரங்களெல்லாந் தடுமாற்றஞ்சொல்வதன்றி

    நேத்திரங்கள்போற்காட்ட நேராவே – நேத்திரங்கள்

    சிற்றம்பலவன் திருவருட்சீர் வண்ணமென்றே

    உற்றிங்கறிந்தே னுவந்து."

 

    "சாகாதகல்வித் தரமறிதல்வேண்டுமென்றும்

    வேகாதகாலுணர்தல் வேண்டுமுடன் – சாகாத்

    தலையறிதல்வேண்டும் தனியருளாலுண்மை

    நிலையறிதல்வேண்டு நிலத்து."

 

    This is the end and aim of all being. Nothing pays but God. In His Divine Presence,

    "சிற்பதம் பொற்பதம் சீரே சிறந்தது…

    கற்பக நெஞ்சு கரிசு துறந்தது

    கற்றபொய்ந் நூல்கள் கணத்தே மறந்தது."

 

the worldly wisdom vanished, and the way to salvation lay open. The Supreme Being is above all distinctions of caste and creed, and all religions point but to Him supernal. The decad entitled Sri Rama Tiruppathikam, which sings the praise of Sri Rama, the reputed incarnation of Sri Vishnu, the Lord Protector of the universe, shows how the swamigal had his

    "அறம்பழுக்குந்தருவே என்குருவே என்றன்

        ஆருயிருக் கொருதுணையே அரசேபூவை

    நிறம்பழுக்க அழகொழுகும் வடிவக்குன்றே

        நெடுங்கடலுக் கணையளித்த நிலையேவெய்ய

    மறம்பழுக்கு மிலங்கையிரா வணனைப் பண்டோர்

        வாளியினாற் பணிகொண்ட மணியேவாய்மைத்

    திறம்பழுக்குஞ் சீராம வள்ளலேநின்

        திருவருளே யன்றிமற்றோர் செயலிலேனே."

 

    Transcending all differences of worldly rank and station, rising tower high above the crores of petty gods and goddesses in whose name is shed the blood of various cattle,

    "கலிதருசிறிய தெய்வமென்றையோ நாட்டிலே பலபெயர்நாட்டிப்

    பலிதாவாடுபன் றிருக்கிடங்கள் பலிக்கடா முதலியவுயிரை

    பொலியுறக்கொண்டே போகவுங்கண்டே புந்திநொந்துள நடுக்குற்றேன்

    கலியுறுசிறிய தெய்வவெங்கோயில் கண்டகாலத்தினும் பயந்தேன்."

 

and being ever guided by the pole star of Truth, for there is no religion higher than that, Ramalinga Swamigal lived a life of advaitism and samarasa sanmarkham and utter renunciation, sang song of unutterable piety and devotion, out-rivalling those of the great hymners in their variety of metrical structure and tune, and left the minority, merging into the trailing clouds of Divine Glory. Nothing pays but God. To quote once more the Drum Song and close this very imperfect review with it:

    "அருட்பெருஞ்சோதி யானேனென் றறையப்பாமுரசு

    அருளாட்சி பெற்றேனென் றறையப்பாமுரசு

    மருட்சார்பு தீர்ந்தேனென் றறையப்பாமுரசு

    மரணந் தவிர்ந்தேனென் றறையப்பாமுரசு."

 

M. S. P.